Spoedklussen
Maandagavond half zeven gaat de telefoon. Oproep spoedklus in verband met een vermissing. Gelijk schieten we in actie om alles voor de volgende dag in orde te krijgen. Porto’s op de lader, uitrusting controleren en eten en drinken inslaan voor een lange dag.
Dinsdagochtend om 8 uur staan we met z’n tweeën voor de poort van de gemeentewerken in Finsterwolde. Camera’s van Nederlandse en Duitse pers op ons gericht omdat ze geen seconde nieuws willen missen. Vragen als wanneer komt de persvoorlichter, is er al nieuws, waar zijn ze aan het zoeken, vliegen ons om de oren vanuit de pers. Achter ons zijn vrijwilligers van het Veteranen Search Team en SIN (Inzetreddingshonden Nederland) samen met de politie druk bezig het zoekgebied van die dag te verdelen.
Hoe ernstig de zaak ook is, ik kan me er over verwonderen hoeveel mensen er op de been zijn gekomen om te helpen met zoeken naar de vermiste kinderen. Niet alleen de professionele teams waar wij de hele dag bij hebben gestaan vliegen af en aan, maar ook burgers die zich bij ons melden om mee te komen helpen zoeken en mensen die graag een tip bij politie willen afgeven omdat ze mogelijk weten waar er gezocht moet worden.
Om half 12 krijgen wij uiteindelijk te horen dat er een burger-zoekinitiatief wordt gecoördineerd vanuit het dorpscentrum in Finsterwolde en dat we daar burgers naar toe kunnen sturen. Hiernaast krijgt de pers te horen dat er bij het dorpscentrum om half 1 ook een persconferentie wordt gehouden over de zoekacties van die dag. Binnen 5 minuten is alle pers vertrokken en horen wij de vrijwilligers achter ons tot rust komen.
Gedurende de dag merk je dat er veel mensen op de been zijn en dat iedereen maar 1 doel heeft; de kinderen vinden omdat ze terug moeten naar hun moeder/familie. Veel mensen (en journalisten) stoppen bij ons om te vragen of we al meer weten, maar net als ieder ander moeten wij het nieuws uit de pers halen. Hiernaast zijn wij ook op dat moment niet bezig met het laatste nieuws, maar met ons werk om het verkeer in goede banen te leiden.
Rond 9 uur die avond vertrekt VST en SIN, en krijgen ook wij te horen dat onze dag er op zit. Met politie nog besproken dat we de volgende dag iets eerder aanwezig zullen zijn zodat we de pers vanaf het eerste moment van het terrein kunnen weren. In de auto naar huis bespreken we nog de aanpak voor de volgende ochtend en wat ons dan mogelijk te wachten staat. Thuis is er dan eindelijk tijd om tot rust te komen en het laatste nieuws over de vermissing terug te lezen, en alle beelden waar we op gespot zijn door familie en vrienden terug te kijken.
Half 12 dinsdagavond bericht de lokale media dat er een auto in het water is gevonden en ik breek. Alle spanning van die dag komt er uit en ik heb een goed potje zitten janken. De hele nacht heb ik het nieuws in de gaten gehouden in de hoop dat het vals alarm was. Maar woensdagochtend moesten we weer aan het werk, dus toch proberen het naar de achtergrond te schuiven en mijn rust te nemen.
Woensdagochtend 8 uur waren wij al weer onderweg naar de gemeentewerken in Finsterwolde om daar de professionele zoekteams te ondersteunen met verkeersveiligheid. Aangekomen op locatie waren alleen de mensen van de gemeente aanwezig en de rest van het terrein verlaten. Op dat moment weet je dat, ondanks dat het nog niet officieel bevestigd is, de kinderen gevonden zijn en niet meer leven. Verslagen stap ik in de auto en laat mijn tranen de vrije loop. Geen een ouder zou dit bericht moeten krijgen en ik voel maar al te goed hoeveel verdriet mij dit al doet, dus ik kan me voorstellen hoe de moeder en familie van de kinderen zich moeten voelen.
Om half 10 krijgen we uiteindelijk bericht vanuit de gemeente dat we niet in Finsterwolde nodig zijn, maar wel later op die dag voor de persconferentie die wordt voorbereidt. In stilte rijden we naar huis om de exacte tijd van de persconferentie af te wachten.
Half 3 staan we uiteindelijk bij Halte Democratie in Winschoten om de pers toegang te verlenen tot de persconferentie. Van heinde en verre stroomt de pers toegang om de persconferentie te volgen. Sommige leden van de pers moesten wat langer wachten daar ze geen perskaart bij zich hadden en dus geen toegang zouden krijgen.
Rond half 6 woensdagavond zitten we dan eindelijk weer in de auto naar huis. Voor mij persoonlijk een opluchting dat het voorbij is, maar wel in mijn achterhoofd dat dit nooit had mogen gebeuren. Hoe ernstig je persoonlijke situatie ook is, er is altijd een uitweg mogelijk.
Vanuit Stichting Verkeersgroep Oldambt zijn we maar kort betrokken geweest bij deze vermissing, maar sommige inzetten blijven je lang bij. Het intense verdriet bij iedereen die ik gesproken heb is zo groot dat dit weer een gevoel van verbondenheid creëert. Voor nu heb ik een paar dagen rust en kan ik dit gaan verwerken, maar onze collega’s hebben morgen alweer een inzet. Hopelijk dit nooit meer!
Gwen